กินข้าวคนเดียว

วันนี้นั่งรถไฟมาทำงานในเมืองหลวง กว่าจะถึงก็สองทุ่มกว่า
เเวะเข้าไปนั่งร้านจีนที่คุ้นเคย
สั่งไอ้เเบบเดิมๆมากิน

ระหว่างรอ สายตาก็สอดส่องไปโต๊ะโน้นโต๊ะนี่
นั่นก็ชาติเดียวกะเรา
นี่ก็ใช่

ได้ยินเสียงภาษาที่คุ้นเคย แต่ไม่ได้เข้าไปร่วมคุยนี่มันทำให้เพิ่มความเหงาขึ้นยังไงไม่รู้
นึกถึงน้องที่เคยมาเรียนที่เมืองเดียวกัน ตกใจเสียงดังเมื่อรู้ว่าผมกินข้าวคนเดียวบ่อยๆ
จริงๆ ก็ไม่อยากจะกินคนเดียวหรอก ยิ่งมีคนเคยบอกว่ากินข้าวคนเดียวบ่อยๆมันไม่ดีต่อสุขภาพจิต

ใครไม่กลัวเป็นบ้าบ้าง?

กินหลายคนมันได้เเย่ง ได้คุย ได้โซโช่วไหล และมีผลพลอยได้คือได้กินกับหลายอย่าง ดีต่อโภชนาการ อาหารห้าหมู่ครบถ้วน แต่การงานในช่วงโมงนี้ สังคมชีวิตเดินทางอย่างงี้ คงมีอยู่หลายคนในคืนนี้ที่ต้องกินข้าวคนเดียว

ต้องกินกับอย่างเดียว…

โต๊ะข้างๆมากับเพื่อนสองสามคนคุยสนุกเฮฮา
สั่งอาหารหลากหลายอย่าง
เซ็ง..
เเม่งไม่เกรงใจกันบ้างเล้ย

อยากจะโทรหาใครซักคน ไม่อยากจะนั่งเงียบคนเดียว มันดูเศร้าพิกล
แต่ตัดสินใจไม่โทร.. โทรศัพท์ไปด้วยกินข้าวไปด้วยมันคงไม่งาม คนคุยด้วยคงนึกว่างัวเคี้ยวเอื้องนั่งอยู่ใกล้ๆ จั้บๆๆ

หยิบหนังสือที่อ่านค้างไว้ในกระเป๋าขึ้นมา ดูมีภูมิกว่าเยอะ..
เเรกๆ ก็ไม่มีสมาธิหรอก พลิกไปมา ให้ดูว่า มาคนเดียวแต่แต่ไม่เหงานะเฟ้ย
ซักพักเริ่มอิน ดิ่งลึก ตาวิ่งตามตัวหนังสือสีดำบนหน้ากระดาษขาวนวล

อาหารมาเเล้ว

ปล่อยให้มันเย็นซักพักละกัน จะได้ไม่ลวกปาก
ข้าวราดหน้าทะเล กับซุปเปรี้ยว หอมฉุยๆ ตั้งรอ
แม่หรือเปล่าน้าที่เคยดุ – อ่านหนังสือไปด้วยกินข้าวไปด้วยได้ยังไง?

มันก็ยากจริงๆ มือหนึ่งกางหนังสือออก อีกมือจ้วงข้าวใส่ปาก
เป็นการกินข้าวที่ทุลักทุเลดี หนังสือไม่เปื้อนก็เก่งเอาการ

…อิ่มแล้ว

ขอบิลครับ

กลัยไปนอนอ่านหนังสือดีกว่า

…